Zawsze fascynowałem się uważną obserwacją ruchu i badaniem przez czucie i praktyczne doświadczenia jak działa ruch. Od kilkudziesięciu lat zajmuję się pracą ze świadomością ruchu i zastosowaniami tej umiejętności. Taki rodzaj pracy jest też jedną z najważniejszych zasad i umiejętności w praktyce Tai Chi i warunkiem jakości ruchu. Jak wszystkie zasady Tai Chi ma charakter uniwersalny i występuje też w innych systemach.
Jestem nauczycielem Tai Chi i Qigong i szermierzem. Na stałe mieszkam w Londynie. Jestem założycielem jednej z najstarszych w Europie szkół Tai Chi i Qigong i razem z Ivem Marvanem współzałożycielem International Push Hands Meeting Prague, międzynarodowych, międzystylowych spotkań Tuishou (Push Hands) w Pradze Czeskiej.
Uprawiam Tai Chi, Do In (w chińskim Tao Yin lub Dao Yin) i szermierkę.
Mam doświadczenia z praktyki szermierki europejskiej, japońskiej (Kendo, Ken-jitsu) i szermierki Kung fu. Jak również z intensywnej, wieloletniej praktyki: Judo, Ju Jitsu, Shodo (Japońskiej kaligrafii), Kendo, Yogi, Aikido, Kung Fu i Qigong (Tao Yin).
Od połowy lat sześćdziesiątych praktykuję, studiuję, badam i porównuję, różne metody i metodykę treningu świadomej pracy z Qi (Chi), w języku japońskim Ki, energią ruchu oddechu i jej wpływem i powiązaniami z równowagą struktury i równowagą wewnętrzną, koncentracją uwagi, umiejętnością obserwacji, timingiem, koordynacją i generalnie jakością ruchu.
Uczę profesjonalnie w różnych krajach od 1974 roku, wcześniej Ju-Jitsu, Yogi i Do In (Tao Yin), a od 1982 roku Tai Chi, Qigong i szermierki Tai Chi.
Lubię się uczyć rzeczy, które mnie interesują i myślę, że jest to niezbędny warunek efektywnej pracy w uczeniu innych ludzi. Starannie przygotowuję swoje zajęcia od strony praktycznej i metodycznej.
Mam duże doświadczenie w uczeniu. W ciągu kilkudziesięciu lat pracy realizowałem wiele projektów w ramach mojej szkoły i dla różnych firm, instytucji i szkół wyższych.
Przez ponad 25 lat pracowałem bardzo intensywnie prowadząc około 50 warsztatów w roku, wielotygodniowe obozy szkoleniowe, kursy i lekcje indywidualne.
Mam doświadczenia z pracy ze studentami różnych narodowości i mentalności z: Anglii, Austrii, Belgii, Chin, Czech, Francji, Holandii, Irlandii, Japonii, Kanady, Niemiec, Polski, Słowacji, Szkocji, Szwajcarii, Tajwanu, USA, Wielkiej Brytanii, Włoch i innych krajów.
Zajmuję się studiowaniem, badaniem i uczeniem metod i zasad Tai Chi i Tao Yin oraz różnych aspektów praktycznych zastosowań systemu: w treningu sztuk walki, w metodyce uczenia, w różnych rodzajach pracy, w radzeniu sobie ze stresem. Uczę jak się efektywnie uczyć i praktykować.
Jestem autorem przekładu książki mistrza Cheng Man Chinga „Trzynaście Rozpraw o Tai Chi Chuan” na język polski. Wydawnictwo Medium ISBN 978-83-87025-90-8
Autorem wstępu i konsultantem merytorycznym polskiego tłumaczenia książki Douglasa Wile Tai-Chi Touchstones: Yang Family Secret Transmissions. Książka została wydana przez wydawnictwo Medium w tłumaczeniu Anny Smok pod tytułem: Podstawowy Kanon Tai Chi w tradycji rodziny Yang. ISBN 83-87025-50-X
Konsultantem merytorycznym czeskiego wydania książki Douglasa Wile „Tai-Chi Touchstones: Yang Family Secret Transmissions”.
W języku czeskim książka ukazała się w wydawnictwie Argo pod tytułem: Prubiřské kameny ověřujicí pravost umění Tchaj-ťi čchuan neboli Tajná předání rodiny Jangů. ISBN 80-7203-489-8. Autorem tłumaczenia jest Miroslav Kruta.
Oraz autorem artykułów i skryptów o tematyce Tai Chi, Qigong, szermierce, metod pracy ze świadomością ruchu, metodyce uczenia i treningu, w języku angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, polskim i czeskim.
Moi nauczyciele:
– Ming Wong C. Y. – mistrz Kung Fu, ekspert Tai Chi stylów Tai Ki Kung San Feng i Yang, jak również innych stylów Tai Chi, Tao Yin (Dao Yin), lekarz medycyny chińskiej i konwencjonalnej (zachodniej) i mój nauczyciel od ponad trzydziestu lat.
Spotkaliśmy się we Włoszech, w maju 1990 roku. Zawsze starałem się weryfikować moje doświadczenia i odkrycia z pracy nad zasadami Tai Chi. Ming potwierdził moje doświadczenia i jest jednym z nauczycieli którzy pomogli mi zbudować zaufanie do kierunku i rezultatów własnej praktyki.
Na początku 1992 roku autoryzował mnie na nauczyciela stylu San Feng i zaproponował mi uczenie tego stylu w mojej szkole Tai Chi, a niewiele później On Zon Su. Tak jak Ming studiował i badał różne style Tai Chi, jednocześnie nigdy nie rezygnując z praktyki stylu San Feng, którego uczył się początkowo od swojego pradziadka, tak ja nigdy nie zrezygnowałem z praktyki stylu Yang jednocześnie studiując styl San Feng. Dało mi to kolejną ciekawą możliwość pracy nad zasadami i koncepcjami Tai Chi przez porównania metod obu stylów.
– Jan Ślawski – 8 dan Judo, mój nauczyciel w AZS Siobukai, dojo gdzie ćwiczyłem w latach siedemdziesiątych. Miejsce zbierania ważnych dla mnie doświadczeń.
Poznałem tam bardzo ciekawych ludzi. Moim o sześć lat starszym kolegą z maty był Antoni Zajkowski, który w tym czasie został pierwszym Polskim mistrzem olimpijskim w Judo, srebrnym medalistą na Olimpiadzie w Monachium.
Antoni miał do nieprawdopodobnie wysokiego poziomu rozwiniętą umiejętność wyczuwania intencji i energii ruchu przeciwnika, którą w Tai Chi nazywamy Ting jin. Doświadczenia z randori z nim, były dla mnie jednym ze źródeł inspiracji do pracy nad rozwijaniem tej umiejętności, która do dziś jest jednym z najważniejszych elementów mojej metodyki pracy.
Ciekawą postacią jest też inny mój kolega z tych czasów, Janusz Chlebowski, z którym oprócz pasji do sztuk walki mieliśmy też inną wspólną pasję, do filmu. Janusz został później znanym kaskaderem, zagrał w ponad trzydziestu filmach, na przykład, w Piratach Romana Polańskiego, czy w jednej z moich ulubionych komedii, Kilerze Juliusza Machulskiego.
AZS Siobukai było w tym czasie dojo w którym dorastałem, a nasz bardzo wymagający nauczyciel, Jan Ślawski był jedną z osób w moim życiu które nauczyły mnie solidnej pracy i inteligentnego, strategicznego planowania procesu treningu.
W Siobukai Dojo, w początku lat siedemdziesiątych, zaczęły się też moje pierwsze kontakty z Francją. Nasz klub miał współpracę z klubem uniwersytetu w Strasburgu. Nasi Francuscy koledzy byli ciekawym źródłem informacji o różnych sztukach walki, którymi się interesowali, często w tym czasie dla nas „egzotycznymi”.
Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że kilkanaście lat później będę uczyć Tai Chi w Paryżu i Rennes.
– Andrzej Wyszyński, Cezary Bednarski i Takao Mizushima – mistrzowie Kendo, szermierki japońskiej, uczniowie Kozo Ando 8 Dan w Kendo,
– Takeji Tomita 8 Dan Aikido, jego metodyka uczenia i podkreślanie ścisłych powiązań szermierki z technikami pustych dłoni (bez wykorzystania białej broni) jest dla mnie wielką inspiracją od początku lat osiemdziesiątych do dzisiaj.
– Ziemowit Wojciechowski – mistrz szermierki europejskiej, olimpijczyk, trener reprezentacji Wielkiej Brytanii,
– Krzysztof Łoziński – judoka, mistrz Shorinji Kempo, założyciel jednej z pierwszych w Europie szkół Kung fu,
oraz inni nauczyciele.
Wszystkich szanuję za ich wiedzę i umiejętności. Realizując w praktyce to, czego się od nich nauczyłem.
I trochę więcej o moich doświadczeniach…
Na stałe mieszkam w Londynie, w Zjednoczonym Królestwie (United Kingdom). Mam tu część swoich rodzinnych korzeni, mój dziadek był obywatelem brytyjskim. W Londynie mam też centrum swojej szkoły Tai Chi i studio sztuki wizualnej.
Od najmłodszych lat uprawiam i pasjonuję się różnymi metodami rozwoju psychofizycznego i pracy nad timingiem, świadomością i jakością ruchu, na przykład: Judo, Ju-jitsu, yoga, Do In. Pasjonuję się szermierką, jej historią i metodyką treningu. Pasja do szermierki jest u nas tradycją rodzinną. Mój dziadek był przed drugą wojną światową oficerem szkolonym w szermierce I Ju jitsu a ja wyrastałem w domu gdzie szermierka była traktowana z dużym respektem.
Interesuję się też rzemiosłem artystycznym, kulturą i sztuką Japonii, powiązaniami i wzajemnymi wpływami między japońską kulturą i innymi kulturami, jak na przyklad, Chin czy Kultury Zachodniej. Ciekawymi przykładami są, fascynacja Japończyków muzyką Chopina, wpływ filmów Akira Kurosawy na historię światowego kina, inspiracje naszych impresjonistów japońskim drzeworytem czy inspiracje twórcy Judo, Jigoro Kano, fizyką i zarówno filozofią taoistyczną Lao Tse, jak i filozofią zachodnią, między innymi Herberta Spenser’a.
Dzięki praktyce i kontaktom z Ju-Jitsu i Judo, Do In, japońską kaligrafią oraz kulturą i sztuką Japonii spotkałem się najpierw z pracą z zasadami Tai Chi, a później z Tai Chi Chuan jako systemem. Moim pierwszym stylem Tai Chi była odmiana stylu Yang uprawiana w Japonii i we Francji z linii mistrza Yang Ming Shi’na.
Pierwsze techniki Ju-jitsu pokazywał mi ojciec a szermierki kuzyn mojej mamy. Później zacząłem formalną praktykę sztuk walki w wieku 12 lat. Przez wiele lat uprawiałem intensywnie Ju-jitsu i Judo, Kendo, Aikido, Karate. Najdłużej Kung fu, koncentrując się przede wszystkim na Tai Chi. Studiowałem metodykę pracy i uczyłem się u różnych nauczycieli. Wszystkich sobię cenię i szanuję za ich wiedzę i umiejętności. Moje dzisiejsze Tai Chi jest efektem tych wszystkich doświadczeń.
Zawsze miałem solidne podejście do praktyki i praktyczne podejście do nauki. Lubię się uczyć rzeczy, które mnie interesują. Rodzice nauczyli mnie samodzielności w solidnej pracy i aktywności w procesie uczenia. Wpoili mi proste zasady: „Uczysz się nie dla ocen i nie na pokaz ale po to, żeby naprawdę umieć i zrozumieć”. „Żaden, nawet najlepszy nauczyciel nie może wykonać pracy za ciebie.” Kierując się tymi zasadami zawsze interesowałem się poszukiwaniem efektywnych metod uczenia i praktyki. Dzięki tym doświadczeniom łatwiej mi było wybierać dobrej klasy nauczycieli. I efektywnie współpracować z nimi. Nauczyłem się też uczyć. Od ponad 40 lat zajmuję się profesjonalnie metodyką uczenia i treningu. Na bazie tych doświadczeń wypracowałem własny system metodyczny „Shapes of Balance”.
Uczyłem się i ćwiczyłem z pełnym zaangażowaniem, koncentracją uwagi na wykonywanej pracy i dokładną realizacją instrukcji i wskazówek do ćwiczenia najlepiej jak potrafię. Nigdy też nie uczyłem się niczego bezmyślnie i powierzchownie. Starałem się zawsze zrozumieć sens ćwiczenia, techniki lub metody treningu. Trening pod kierunkiem moich nauczycieli uzupełniałem samodzielną praktyką. Na początku utrzymanie dyscypliny codziennej, samodzielnej praktyki było dla mnie pewnego rodzaju wyzwaniem. Poradziłem sobie jednak i solidne podejście do praktyki jest jednym z fundamentów mojego doświadczenia.
Wykorzystałem również swój system metodyczny do uczenia się innych umiejętności. Na przykład: rysowania, fotografi, złotnictwa artystycznego i uczenia się języków. Prowadzę zajęcia, warsztaty, kursy i wykłady w różnych krajach, dla różnych instytucji, szkół i firm w sześciu językach. Zajmuję się też tłumaczeniami w tych językach.
Swoimi doświadczeniami staram się inspirować i dzielę się ze swoimi studentami. Mam też wspólne z nimi sukcesy w praktycznym wykorzystaniu metody. Wiele zaawansowanych osób z naszej szkoły Tai Chi praktykuje systematycznie i w zaangażowany sposób. Niektórzy z nich od ponad 27 lat. Jednocześnie efektywnie integrują swoją praktykę z codziennym życiem. Mają normalne obowiązki, pracę, rodziny, jak też inne po za Tai Chi zainteresowania.
Jeszcze większym sukcesem jest to, że udało mi się im pokazać, że codzienna systematyczna praktyka może być ciekawym procesem badania, odkrywania i rozwijania własnych możliwości, umiejętności i poznawania uprawianego systemu. Taki rodzaj pracy jest fundamentem mojej metodyki.
Uczę komletnego Tai Chi i różnych aspektów praktycznych zastosowań systemu. Uczę jak się efektywnie uczyć i praktykować. Dostosowuję metodykę do indywidualnych możliwości i poziomu zaawansowania ćwiczącego. Przywiązuję dużą wagę do efektywności metodyki uczenia i treningu, do rozumienia zasad Tai Chi i umiejętności ich realizacji w praktyce oraz bardzo dobrego opanowania fundamentów systemu i umiejętności efektywnego korzystania z własnych doświadczeń.
Moje Profesjonalne Doświadczenia
Uczę profesjonalnie w różnych krajach od 1974 roku, Tai Chi i Qigong od 1982 roku. Centrum swojej szkoły Tai Chi mam w Londynie, gdzie mieszkam na stałe. W 1989 roku założyłem swoją szkołę Tai Chi w Pradze Czeskiej. Z Pragą jestem bardzo zżyty od 30 lat. Przez ponad 25 lat prowadziłem w Pradze około siedmiu w ciągu roku, bardzo intensywnych dziesięciodniowych, czasami dłuższych, warsztatów Tai Chi, Qigong i szermierki Tai Chi z międzynarodową obsadą studentów. W 1989 roku zacząłem uczyć Tai Chi w Austrii. Gdzie rok później również otworzyłem szkołę Tai Chi. W Austrii mieszkałem przez 17 lat. Jednocześnie dużo podróżując, prowadziłem i nadal prowadzę warsztaty i kursy między innymi w Austrii, Republice Czeskiej, Francji, Niemczech, Polsce, Słowacji, na Taiwanie, we Włoszech i Wielkiej Brytanii.
Oprócz pracy z programem naszej szkoły Tai Chi przygotowuję też i realizuję specjalistyczne kursy i szkolenia dla różnych firm, szkół wyższych, organizacji, instytucji edukacyjnych i kulturalnych. Pracowałem i pracuję między innymi dla: Associations Musique at Danse en Bretagne i Assocition enCo.re we Francji, Arbaeiterkammer Austria, Akademie für Gesundheit und soziale Kompetentz Austria, Bacopa Bildungszentrum Austria, National and International Tai Chi Chuan Federation of Taiwan, Tai Chi Union for Great Britain.
Prowadziłem też i prowadzę warsztaty Tai Chi gościnnie jako zaproszony instruktor w innych szkołach, klubach, organizacjach i na międzynarodowych i międzystylowych spotkaniach. Na przykład, w latach osiemdziesiątych prowadziłem wspólnie z Jürgenem Osterem warsztaty w jego szkole Tai Chi, w Kolonii, w ówczesnych Niemczech Zachodnich (było to jeszcze na długo przed zburzeniem muru Berlińskiego). W roku 2004 prowadziłem warsztaty w szkole mistrza T’san Chena w Taipei, na Tajwanie.
Prowadziłem i prowadzę też warsztaty na międzynarodowych spotkaniach push hands (tuishou) we Francji – Recontres Jasnières, w Szkocji – Tai Chi Caledonia, w Anglii – Tai Chi Union for Great Britain, w Niemczech – International Push Hands Meeting – Hannover, w Republice Czeskiej – International Push Hands Meeting – Prague.
Wspólnie z Ivem Marvanem jesteśmy współzałożycielami International Push Hands Meetings – Prague (Międzynarodowych Spotkań Tuishou/Push Hands w Pradze Czeskiej).
W roku 2004 ukończyłem 1 Międzynarodowy Kurs Sędziowski Narodowej i Międzynarodowej Federacji Tai Chi Chuan Republiki Taiwanu. W kursie uczestniczyło 94 nauczycieli Tai Chi Chuan z Taiwanu, Malezji, Singapuru, Japonii i Hong Kongu oraz czworo z USA i ja z Unii Europejskiej.
W roku 2004 sędziowałem konkurencje stylów tradycyjnych i finały szermierki Tai Chi na 7th Chung Hwa Cup International Tai Chi Chuan Championships in Taiwan.
(7 Międzynarodowe Mistrzostwa Tai Chi Chuan Taipei, Tajwan 2004).
Mistrzostwa odbywają się w odstępach dwuletnich i bierze w nich udział kilka tysięcy uczestników z kilkudziesięciu krajów, Azji, obu Ameryk, Australii i Europy.
Sędziowanie na tym spotkaniu było dla mnie dużym profesjonalnym doświadczeniem i swego rodzaju sukcesem i wyróżnieniem. W finałach szermierki Tai Chi byłem jedynym nieazjatyckim sędzią.
Mój profil na LinkedIn: Tomasz Thomas Nowakowski
Refleksje o Tai Chi 
Tomaszu, imponujące i niesamowite. Przymierzam się do powrotu na treningi już w sierpniu, teraz ćwiczę w domu. Pozdrawiam serdecznie, Basia
PolubieniePolubione przez 1 osoba